maandag 26 oktober 2015

Agadir naar Lanzarote

Agadir

Een nieuw aangelegde havenkom met ligplaatsen voor lokale kleine motorbootjes en een aantal grotere en langere steigers voor zeilende passanten. Om de haven heen een galerij met winkeltjes, met veelal zeer modieuze kleding, er is zelfs een hele grote Zara voor zowel dames als heren. De winkel wordt bewaakt door drie militairen voorzien van grote geweren. Verder is een er kapper en veel koffietentjes en ijswinkels en een paar restaurants. Een van de restaurants was ons door Nico Visser aangeraden “Pure Passion” gerund door een Nederlandse groetenteler. Wij ontmoeten hem, Karel van Oers, een aardige man die sperciebonen en andere groenten kweekt eerst in Nederland, daarna in Frankrijk om een langer seizoen te hebben en nu in Marokko en in Senegal en nog wat landen in Afrika. Hij sprak er zeer bevlogen over. En het restaurant deed hij “erbij, gewoon omdat het leuk is, weet je”. We hebben er heerlijk gegeten en er stond een overvloed aan groenten op tafel. Verder vonden we niet zo veel aan Agadir. En die modieuze winkels begrepen we pas de volgende dag. Ladingen toeristen slenterden door de haven en gingen natuurlijk shoppen, het is tenslotte vakantie.

Wij deden nog wat onvermijdelijke klussen aan het schip, zo lekte de warmwaterslang van de boiler. De boiler was er bij de reparatie in Sada uitgehaald. Ik had na een paar dagen alle aansluitingen van de slangen gecontroleerd, kennelijk had ik er eentje te strak aangedraaid, waardoor de klem zich in de slang had geperst, die slang staat onder druk, dus dan is het een kwestie van tijd en dan gaat ie lekken. Dat weer opgelost. Inmiddels was het ook tijd voor de kapper. Aangezien ik ook grijs wordt, mijn haar althans, danwel dat het wat ongezellig en saai in de winter wordt bij gebrek aan zon op mijn bol, doet de kapper daar wat aan. Ik heb voor een jaar verf meegenomen om de uitgroei te lijf te gaan. Dus ik op weg naar de kapper met het recept en de tubes. Ik leg het uit en geef het af, ze begreep het helemaal. Zij sprak net als ik niet al te best Frans en heel goed Arabisch, dus tja. Zij aan de gang met de verf eerst netjes in de uitgroei en daarna smeerde ze alles over mijn hoofd uit, nadat ze nog even wat had bijgemaakt en gewoon van de ene tube en van de andere tube wat mengde niet kijkend naar het recept. Ik begon me een beetje zorgen te maken, zeer terecht bleek een uur later. Ik protesteerde zeer en zei dat ze mijn haar moest uitwassen. Ze begreep het niet of wilde het niet begrijpen. Ik heb het maar gelaten en dacht ik zie het wel. Het resultaat mocht er niet zijn. Het knippen werd ook al een drama. Ze begon en ging vervolgens bij de mannen afdeling van de kapper een collega halen, die het overnam. Ik maar roepen dat ik het niet te kort wilde en niet zus en ook niet zo. Resultaat een idioot geknipt hoofd met grijzig haar. Terug aan boord schoot Klaas enorm in de lach en vroeg zich af bij wie ik in godsnaam was geweest. Mijn haar groeit wel weer aan en de zon zal zijn werk wel weer doen. Ik ben wel een beetje blij dat jullie me niet zien. Heb alleen Sas een paar foto’s gestuurd, die niet op fb mogen worden gezet!!!

De windkaarten bestudeerd we willen naar de Canarische eilanden, te beginnen bij Lanzarote. De wind zit niet in de goede hoek, onze koerslijn is 245 graden en de wind komt uit die hoek, dus wind tegen en ook niet al te veel wind. Nu zag het er voor de komende dagen niet beter uit. We gaan. Dat betekent uitklaren, diesel tanken. Diesel tanken gaat snel, maar het uitklaren niet. Je meld je bij het havenkantoor, die vervolgens met de politie en de douane belt, die langs moeten komen om je paspoort te stempelen en ???? Ja wat verder, weet ik ook niet, je moet gewoon wachten, het duurde ruim drie uur.

Op weg. Er stond een rare klotszee buiten, hoge korte steile vervelende golven. Zeil gehesen, motor beetje bij om enigszins hoogte te houden en niet op een Marokkaans strand te belanden. Het werd een vervelende tocht. Eten klaar maken, voor Klaas, de kok was erg lastig. Te meer daar ik kans zag om de rijst te klef te laten zijn en Klaas de nasi kruiden niet kon vinden. Het was binnen nl erg warm en het ging nogal te keer, dus als je een kastje niet voorzichtig open doet krijg je de hele inhoud over je heen, dus geen nasi kruiden. Het was een, laat ik zeggen, bijzondere maaltijd die we uit een soepkom aten omdat het niet anders ging. Een gouden regel aan boord is dat je nooit mag klagen over het eten! Goed we hadden een rommelige nacht met af en toe enorme regen buien. De volgende ochtend bleek het brood dat we hadden gekocht, groen uitgeslagen dus dat ging naar de vissen. Aangezien afwassen de vorige avond  niet mogelijk was stond alles er nog inclusief de nasi. Dus wat aten we als ontbijt, omdat nasi na een dagje staan (meestal) lekkerder wordt, nasi!! Deze keer was het niet echt lekkerder geworden. Inmiddels waren we wel ingeslingerd, dus de lunch werd een stuk beter.

Het wachtsysteem dat we hanteren is ’s avonds en ’s nachts 4 uur en overdag 6 uur. Dus te beginnen om 20.00 uur tot middernacht, middernacht tot 0400 uur, dan van 0400 tot 0800 uur en daarna van 0800 tot 1400 en van 1400 tot 2000 uur. Ten eerste heb je dan niet iedere keer de zelfde wacht, omdat je de 24 uur in 5 delen deelt. Ten tweede is het ’s nachts in het donker toch lastiger dan overdag. En wat doe je dan tijdens je wacht? Hopen dat het blijft waaien, omdat dan de Aries windvaan zijn stuurwerk kan doen. Als het niet waait, doet hij het niet en helaas had de gerepareerde stuurautomaat het nu om een andere reden begeven. Als je ook nog moet sturen tijdens je wacht kan je niet naar binnen om thee te zetten of buiten een boek lezen of naar een boek te luisteren of de sterren bestuderen, wat ik graag doe. Met een sterren app op mijn Ipad lig ik dan op mijn rug in de kuip te kijken en te leren wie is ook al weer waar. De Grote Beer staat zo Zuidelijk als we nu zijn inmiddels op zijn steel, maar Polaris de Poolster staat gelukkig gewoon in het Noorden. In de vroege ochtend komen de planeten Venus, Jupiter en Mars in het Oosten op. Vooral Venus is enorm helder, dat leidde er al een keer toe dat bij de wisseling van de wacht Klaas me wees op een zeilschip dat er aan nogal snel aan kwam en gek genoeg niet een driekleuren toplicht voerde maar een rondschijnend wit licht, heel ongebruikelijk voor (grote) zeilschepen. Je begrijpt het al het was geen toplicht maar Venus die opkwam.

De wind bleef waaien,  maar nog steeds uit de richting waar we heen moeten. Het werd een lange “kruis”tocht. De afstand recht over de kaart is ongeveer 220 mijl, ruim 2 etmalen varen. We hebben 340 mijl gevaren en deden we er dus bijna 3 dagen over. Wanneer komt toch eens die Noordelijk danwel Oostelijke wind, zou ik erg fijn vinden.


De paarse lijn is de gevaren route.


We lazen in de Pilot, dat je bij Arrecife, de hoofdstad, alleen kunt ankeren. Dat is geen probleem natuurlijk maar met de noodzaak een monteur voor het stuurautomaat aan boord te krijgen, leek dat geen handige zaak, dus door naar Puerto Calero, waar een jachthaven is. Aangekomen, ingeklaard, diesel getankt en op naar de ligplaats en op zoek naar een monteur. Gelukkig vond ik er eentje, gebeld en uitgelegd wat er aan de hand is en hij zou de volgende ochtend in ieder geval even komen kijken. Hetgeen geschiedde. Tja hij vermoed dat de roerstandgever kapot is, hij heeft een nieuwe liggen, maar natuurlijk geen tijd en ook niet morgen, op z’n vroegst maandagochtend. Tja was moet je, geen keuze. Wachten wederom. 





Goed niet getreurd, de was gedaan, auto gehuurd. We gaan het eiland verkennen. Een vulkanisch eiland met veel kale "bergen", zwarte vlaktes en nog meer cacteeën.


Er wonen 150.000 mensen op Lanzarote en er komen per jaar 1.2 miljoen toeristen, dus er staan erg veel appartementen, die gelukkig niet in de hoogte zijn gebouwd. We wilden Arrecife graag bezoeken, want we hadden begrepen dat er inmiddels wel een jachthaven is, die dus niet in mijn Pilot stond. Daar een kijkje genomen. Een wat grotere haven dan waar wij nu liggen en daar troffen we de vloot aan die de solorace (Mini Transat) naar Point a Pitre gaat varen, ze kwamen al uit Douarnenez. Zo’n 80 kleine bootjes, ik geloof niet langer dan 6.50 meter. Het zijn ware racekanonnen. Leuk om te zien en blij dat ik daar niet aan mee doe.












We komen wat “bekenden” uit Marokko tegen en vinden zo waar ook een ijzerwinkel en kopen er wat M8 borgmoeren om het deels losgetrilde frame van de Aries windvaan mee vast te zetten. Ook een bout van het frame van de  hydrogen (watergenerator) was losgetrild en overboord gevallen, dus die hangt nu o.a met een touwtje vast, omdat de borging ook in de zee is verdwenen. Alles zit nu weer vast met extra moeren. Het is ieder keer toch weer verbazingwekkend hoeveel dingen er kapot gaan, lostrillen, doorslijten etc. Terwijl ik toch zeer regelmatig van alles en nog wat controleer, vastdraai en verstevig. Een schrale troost is dat we niet anders horen van andere schepen, maar toch.

Zodra de stuurautomaat het weer naar behoren doet en er nog wat kleine dingen zijn opgelost vertrekken we naar Gran Canaria alwaar Dingeman Boogert zich bij ons zal voegen om met zijn drieën naar Gambia af te zakken, zo’n 1000 mijl naar het Zuiden.



vrijdag 16 oktober 2015

Agadir here we come!

Hij doet het weer! Het motortje van de stuurautomaat, loopt als een zonnetje. Wat is dat een opluchting. Eigenlijk is het wel fijn, dat hij op weg naar Marokko kapot ging. In Europa, waar dan ook was er ongetwijfeld gezegd, dat jij niet te repareren was. Hier is dat gelukkig anders.

De spoel gevat in was, wordt op de een of andere manier uitelkaar gehaald.  Een nieuwe spoel gemaakt en die zit nu in de epoxy gegoten, voor zijn tweede leven weer gemonteerd in de motor. Vervolgens heb ik hem met veel gevloek en gezucht weer in het achteronder gemonteerd. Je kan er niet erg goed bij, de kabel is iets te kort, je zit in de hitte dubbel gevouwen en hebt eigenlijk 4 handen nodig, twee grote en twee kleine. Enfin na twee uur was de klus geklaard. De test aan de steiger leek goed te verlopen









 Intussen zijn we per trein naar Casablanca geweest, daar wat rond gekeken, de souk bezocht en natuurlijk een van de grootste moskeeen ter wereld bekeken, Hassan II moskee. We mochten er zelfs in. Tja en wat vind ik er van? Het is een indrukwekkend groot gebouw, van binnen veel pracht en praal, mooi handwerk. De rondleiding was een beetje pover en snel. We keken rond en begrepen zeker niet alles. Van buiten is hij ook indrukwekkend, we zagen hem van heel ver al vanuit zee en begrepen eerst niet wat we nu precies zagen. Een vuurtoren? Nee want hij had geen duidelijk licht, wel een hele hoge toren met een grote gloed. Dichterbij komend tegen de ochtend zagen we pas dat het een moskee was.



Onder de "paddestoelen" worden handen, voeten en voorhoofd gewassen.













De treinen zijn prima hier, netjes en behoorlijk schoon en rijden vrijwel op tijd. We begrijpen niet hoe het naast elkaar zitten van mannen en vrouwen gaat hier. Er wordt na ieder station gewisseld, het lijkt erop dat mannen niet naast vrouwen mogen zitten. Zodra er een plaats vrij komt gaat men verzitten.
Klaas en ik zaten naast elkaar, tegenover ons zat een vrouw, westers gekleed. Op de plaats naast haar kwam een geheel gesluierde vrouw zitten. Haar man draalde ongeduldig heen en weer. Hij kon niet naast haar zitten en ging achter haar zitten , keek steeds naar Klaas en mij. Tenslotte ging de man die naast haar man zat opstaan en wisselde met de gesluierde van plaats. Overigens vind ik het een beetje  onaangenaam om naar te kijken. Je ziet namelijk niets alleen een inpakt hoofd.

Vlakbij het haventje waar de jachten liggen is een scheepswerf, die echt verbluffend is. Hier worden nog houten schepen gebouwd met als enige elektrische gereedschap een lintzaag. Onze arbeidsinspectie zou zich gruwend afwenden van zoveel gevaar. Niets bescherming voor handen, neus of wat dan ook. Dagenlang zag ik de mannen bezig, alles met de hand vasthoudend en het stof lekker inademen.
De bouwtekening lag op de grond. Klaas en ik hebben het met groot respect staan bekijken. Stofberg bouwde vroeger ook zo zijn lemsteraken.



















Op de boodschappen na klaar voor vertrek naar Agadir, zo'n 275 mijl naar het Zuiden. Wind?? Weinig en wat er waait komt uit het Zuid Westen of Zuiden. Maar ja het ziet er voor de komende dagen niet veel anders uit. Dus met de petit taxi op weg naar Mr Bricolage om nog maar twee jerrycans van 20 liter te kopen. Ik heb een beetje de pest in. Morning Glory lijkt meer op een motorboot, dan een zeilschip. We hebben al veel te veel gemotord naar mijn zin.

Dus op weg. We vertrokken tegelijk met een ander schip,  Zij op weg naar Lanzarote wij op weg naar?
Of wel Lanzarote maar gezien de wind of liever het gebrek er aan naar Agadir en zo geschiedde. We hebben eigenlijk de hele weg gemotord, gek werden we ervan. We liepen zeker niet op volle toeren om zuinig te varen met de diesel. Het maakt veel verschil of je 2000 toeren vaart of 2600. Vlakbij Agadir spande het er om of we voor donker rond 1930 uur binnen zouden zijn. We hadden geen goeie kaart en dan is het wel fijn als je bij daglicht binnenloopt. Dus het gas er op. Niets ervan, na een half uur ging het alarm van de motor af, te heet was hij geworden, toeren terug en af laten koelen en op zoek naar de reden. In mei was de motor van dit warmloop probleem verlost. Er is een nieuwe warmtewisselaar in gezet. Wierpot gecontroleerd, impeller, koelvloeistof niets van dat al. Alles klopte, dus op 2000 toeren verder en net op tijd binnen. Eerst de verkeerde (vis) haven en omgekeerd en naar de jachthaven waar we werden opgelopen door onze "buren" uit Mohammedia die toch maar niet naar Lanzarote waren gevaren, ze hadden diesel nodig. Wij achter hen aan gevaren omdat inmiddels de dieptemeter, windmeter en speed er mee opgehouden waren!!!!!






De vissersvloot van Agadir.















Dit was een klein ongelukje. Het karton met bierflesjes viel naar beneden. Klaas zijn "hoke" rook of liever stonk naar een café. En glassplinters overal. Met een lepel zo goed en zo kwaad als het gaat de boel "opgeschoven". Beetje dom van ons.







dinsdag 6 oktober 2015

Mohammedia

Om 16.00 werden we gewekt door geroffel op het dek, de politie/ douane beambte wilde aan boord komen. Ik kwam van ver, dus moest even schakelen. Meneer aan boord, hij wilde even rondkijken en vroeg of we wapens aan boord hadden. Dat hebben we niet, nu ja een seinpistool met vergunning, maar die laat ik maar lekker opgeborgen. Hij wilde onze paspoorten, scheepspapieren, verzekeringspapieren. Hij vulde een formulier in, ik moest wat invullen en tekenen en vervolgens stapte hij van boord met medeneming van alles. Ik vond dat niet zo'n goed idee, dus liep met hem mee naar zijn kantoor. De jachthaven, wat eigenlijk een beetje een groot woord is, maakt deel uit van de "gewone" haven waar olietankers liggen. Het is streng bewaakt, dus eerst door een hek van de jachthaven en dan door naar de hoofdingang met slagboom, waar allerlei gebouwen zijn van douane, politie, fiscale politie en nog meer autoriteiten. Het kantoor is afgesloten, maar de sleutel ligt op een randje boven de deur. Mee naar binnen, waar ik nog het een en ander moest tekenen. Over twee uur kon ik terugkomen om de paspoorten op te halen, de rest ging in een la en krijgen we pas terug als we vertrekken. Ik dacht niet dat ik na twee uur terug zou komen, morgen mag ook.

Terug aan boord wilden we toch nog even een dutje doen, maar dat ging niet meer. Veel te eten hadden we niet, dus we dachten op zoek te gaan naar een restaurant. We lopen naar de poort en treffen daar onze man die onze papieren had meegenomen. Een vriendelijk man, hij holde naar binnen om onze paspoorten te pakken. We kregen beiden ook een voddig afgescheurd stukje papier, dat wij bij ons moeten hebben als we het terrein verlaten. Zie hieronder.

Wij vragen hem meteen waar we een restaurant kunnen vinden en hoe ver het lopen is. Ook hebben we een atm nodig wat we hebben nog geen dirham in onze portemonnee. Hij loopt met ons mee naar de slagboom en vraagt aan de man met een grote pet of hij ons even kan uitleggen waar we een taxi kunnen vinden of nee of hij ons niet even naar een restaurant kan brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Wij stappen bij deze man in zijn auto en hij rijdt ons naar een restaurant "Brasserie du Parc". Daar aangekomen vraagt Klaas eerst of we kunnen pinnen, dat kan. In het restaurant zitten veel mannen en twee vrouwen met hun man, neem ik aan, aan een tafeltje. Het is vol, maar buiten op het terras is nog plaats. Tot onze verbazing drinken veel mensen bier of wijn, dus Klaas bestelt twee biertjes. Het antwoord is dat bier buiten niet gedronken mag worden, wel binnen. Dus wij weer naar binnen. In de hoek zit een echtpaar aan twee aan een geschoven tafels. Zij zien ons rondkijken en wenken dat wij bij hen aan tafel mogen zitten. Zij maken het tweede tafeltje vrij en we gaan zitten hen hartelijk dankend. Natuurlijk vragen zij waar wij vandaan komen en of we met vakantie zijn. We antwoorden naar waarheid met de toevoeging dat we met een zeilboot zijn gekomen, ja helemaal uit Nederland. Klaas schept er ook veel plezier in om te zeggen dat ik de kapitein en de navigator is en hij de kok. In een land, waar de vrouw een zeer ondergeschikte rol speelt, wekt dit natuurlijk veel verbazing. Zeilend komen en dan een vrouw aan het roer. Enfin geeft veel stof tot gesprek. Het blijken ontzettend aardige mensen te zijn. Ze wonen in Rabat en komen naar hier, een uurtje rijden om in deze Brasserie te eten. Na ons biertje bieden ze een biertje aan. Als we vervolgens eten bestellen op hun advies kiezen we iets uit, vraag ik welke wijn zij drinken, dan gaan we die ook bestellen. Geen sprake van hij bestelt voor ons een fles. We protesteren flink en vriendelijk, maar er is geen houden aan. De fles verschijnt op tafel. Wij willen hen ook graag iets aan bieden, een toetje, koffie, niets kunnen we aan hen kwijt. We hebben het gezellig. Dan komt het gesprek op de taxi terug naar de haven, hoe vinden we een taxi en wat zou het kosten. We willen niet getild worden, maar ook hebben we nog steeds geen contant geld. Als we nu iets meer pinnen, als we afrekenen en dan wat geld terug vragen. Ik geloof dat ze dat niet kennen. Wat gebeurt er? Mevrouw trekt haar portemonnee en geeft ons 100 dirham ongeveer 10 euro, voor de taxi die overigens 10 dirham, 1 euro, kost. We danken hen duizend maal, warme omhelzingen volgen. Hartelijk welkom in Marokko.

Onze eerste kennismaking met Marokko, op het wegsturen in Casablanca na, is van een verpletterende gastvrijheid, aardigheid, vriendelijkheid en wat dies meer zij. Met de taxi, die je gewoon op straat aanhoudt terug naar de haven, inderdaad voor 1 euro. Te kooi, we waren moe.

Volgende dag, zaterdag,  contact gezocht met Nico Visser, oude bekende uit Leiden (natuurlijk). Hij werkt op de ambassade in Rabat, hij is "onze" landbouwman. In eerdere instantie had ik al gemaild met hem, maar dat weer afgeblazen, omdat we Marokko zouden overslaan. Nu we hier toch zijn beland, hem gebeld. Hij stelde voor dat hij ons zondag rond 16.00 uur zou komen ophalen met de auto en dat we bij hem en Totie zouden eten. Hij kon ons dan later terugbrengen of we gingen de volgende dag met de trein terug. Dat leek mij een beter plan. Stel je voor dat we een gezellige avond zouden hebben en hij dan niet een glaasje kon drinken omdat hij nog moest rijden! We namen dus een tandenborstel etc mee en bleven slapen. Het werd een reuze gezellige avond, veel verhalen over en weer. Klaas bleek het inmiddels overleden zusje van Totie, Jet, goed te hebben gekend, dus de wereld bleek weer ontzettend klein. Vele flessen wijn later gingen we veel te laat naar bed, terwijl Nico en Totie gewoon moesten werken natuurlijk. Enfin, zij zijn vast, net als wij vroeg naar bed gegaan gisterenavond. Hartelijk dank nogmaals.

Maandagochtend werden we door de tuinman van hen meegenomen naar de Medina, omdat je die gezien en maar zeker niet geroken hoeft te hebben! We kochten een unster en een stekkertje uit de jaren 50 voor een aansluiting van een zaklantaarn van Klaas. Het was leuk om te zien er waren weinig toeristen, maar ik heb geen foto's gemaakt. Er hangen overal bordjes of je dat niet wil doen, danwel je moet er voor betalen. Het is wel een bezienswaardigheid. Vervolgens met de trein terug naar Mohammedia. Nog wat boodschappen gedaan voor het eten en op tijd te kooi. Vanochtend komt er een elektricien, die we in de haven hebben opgedoken om te zien of hij het magnetische contact van de stuurautomaat kan maken. De fabriek in Engeland is jaren geleden overgenomen en het bedrijf is afgebrand, dus geen documentatie meer voorhanden. Nu maar hopen dat hij gemaakt kan worden, want ten eerste koop je hier geen nieuwe motor. Ik heb hem wel op ebay gezien, dan kan Dingeman hem meenemen wellicht, want hierheen sturen zie ik niet als realistische mogelijkheid. Met de hand sturen naar de Canarische eilanden is niet erg aantrekkelijk, maar als het weer gaat waaien, morgen of donderdag dan hebben we Arie, de windvaan stuurinrichting. Kortom afwachten maar.
Een ding is zeker het is hier niet saai!!

Opmerking: ik geloof dat de lezer zich kan abonneren op een melding dat ik een nieuw blog heb geschreven. Het staat helemaal onderaan deze pagina. Ik schrijf nogal onregelmatig, omdat het er vaak niet van komt. Nu zomaar gisteren en vandaag.




Toegangsbewijs tot de haven.






maandag 5 oktober 2015

Lissabon naar Porto Santo, ik bedoel Marokko

Dinsdagavond komt Klaas van der Vloed aan boord. Met Klaas heb ik bijna 25 jaar met "Hestia" gevaren, we kennen mekaar dus goed. Het kostte de taxichauffeur moeite om de haven waar ik lig te vinden. Althans hij reed direct naar de goede haven, Alcantara, maar de bewaking bij de slagboom kende "Morning Glory" niet en van Jet Key had hij al helemaal niet gehoord, dus nee u bent verkeerd. Nadat Klaas, een uur had rondgereden en alle drie de jachthavens had gezien en wij vier maal hadden getelefoneerd kwam hij toch bij mij terecht. Hartelijk welkom Klaas. Ik had inmiddels allang het fornuis uitgezet, de kip was al uren klaar om gegeten te worden. Het werd tijd voor een goed glas en een lekker hapje. Op naar de Mexicaan, 50 meter bij de haven vandaan.

De volgende dag na nog een paar boodschappen, trossen los en de Taag op. Wederom onder de imposante brug door. Intussen weet ik dat de brug een kopie is van de Golden Gate, dezelfde architect, het zelfde constructiebedrijf. Of hij ook evenlang is weet ik niet. Met een lekker windje in de rug op weg naar de Algarve. In een paar etappes varen we naar Albufeira. Een zonnig vakantieoord aan de Zuid kust van Portugal. Op zaterdagochtend vroeg aangekomen. En wederom kruisen we het pad van Frans en Marieke Eelkman Rooda, die daar een week zijn met kinderen en kleinkinderen om hun 40 jarig huwelijk te vieren. We drinken een kop koffie aan de haven. Bijzonder om hen drie keer te hebben gezien de afgelopen maanden in Spanje en Portugal.

Klaas en ik doen nog wat klussen aan boord en ik bel met Sam Seyfert, één van de mensen met wie ik zaken deed in Angola. Hij woont in Portugal en had in de gaten gekregen, dat ik zijn kant op kwam. Niet dat we mekaar nu zo heel goed kennen, maar ik vond het leuk hem weer eens te ontmoeten. Ik had hem al met een lastige vraag opgezadeld, namelijk of hij een plaats wist waar ik mijn gasfles kon laten vullen met propaan. Dus Sam komt langs en rijdt met mij een flink eind naar een benzine/ lpg station. In Nederland mag dit niet, maar in Portugal is het geen enkel probleem, de lege tank wordt gevuld met 11 kg lpg. We kopen nog wat kabels en stekkers en Klaas doet ondertussen wat andere boodschappen. Omdat we niet alles konden krijgen, kwam Sam de volgende dag nog terug om de ontbrekende dingen te overhandigen. Dat was ontzettend fijn, want je weet de weg niet en je hebt geen vervoer. Dank nogmaals Sam.

We klussen er ook nog vrolijk op los. De nog steeds wat lekkende watermaker filters en hun aansluitingen worden opnieuw van gastape voorzien. We zetten de kabel van de hydrogen beter vast aan de stekker. Het lijkt er nu eindelijk op dat hij de juiste led signalen geeft, zodat ik weet of en hoeveel ampère hij laadt. Ook hebben de de regulateur van de zonnepanelen onder mijn kooi vandaan gehaald. Die waren net als de regulateur van de hydrogen, de watergenerator onzichtbaar gemonteerd. Geheel niet handig, want ze moet aan de ledsignalen zien of we laden. Dit had tot gevolg dat we de hele stroom voorziening moesten uitschakelen, dus alle accukabels los. Hoofdschakelaar uit. Ondanks dat was het een geweldige vonkenregen. Niet fijn. Dus de helpdesk in NL gebeld, in de persoon van Jan Derks. Gelukkig was hij thuis en met zijn advies kwam het toch nog voor elkaar, zij het pas de volgende dag. Het was inmiddels donker en omdat we geen stroom hadden zaten we in het donker. Het was geen klus om bij het licht van een zaklantaarn te doen. Ook konden we niet koken, dus maar naar de wal om daar te eten. Klaas kon ook niet in zijn kooi slapen omdat daar de hele zaak open lag. Kortom het was weer een grote werkplaats aan boord. De volgende ochtend alles weer aangesloten en de boel weer voor de zoveelste keer opgeruimd. Ik realiseer me dat dit wel wat veel technische informatie is, maar dan heb je een idee hoeveel we moeten klussen om alles gaande te houden. In die zin ben ik nog steeds de Klusvrouw, alleen de klant is voortdurend dezelfde.

We monteren de ventilatoren, want het is al behoorlijk warm. Ik ben erg blij met mijn 12 volt ventilatoren. Ik heb er 4. Vooral die in het kombuis is zeer welkom. We hebben weer even koffiepauze aan de wal en op de trap naar de kade lopen we een man tegen het lijf die me bekend voorkomt. Ik spreek hem aan, hij weet nog wie ik ben. We lagen van de winter met onze schepen in dezelfde loods in Zaandam en hebben mekaar daar ook een aantal keren gesproken. Cees van Nes haalt zijn vrouw en we drinken gevieren koffie. Heel gezellig. Zij blijven de winter in de Algarve liggen en willen om de zoveel tijd een paar weken komen om lekker in de zon te varen. Ze hebben een auto gehuurd en ze bieden aan dat ze met ons wel naar de supermarkt willen rijden om nog wat meer boodschappen te halen. 's Avonds drinken we nog een glas wijn bij hen aan boord en wisselen mailadres en telefoonnummers uit. Ook heb ik nog even contact met Jeroen Thijssen en Anneke de Vreeze, die in Portimao liggen. Helaas lukt het niet om mekaar te treffen. Het lijkt wel of ik overal mensen ken. Ook havenmeester Paul uit Muiden meldt zich, hij heeft eindelijk vakantie en komt ook naar de Algarve, hij wilde ook even langs komen, maar toen waren we al weg.

De volgende dag vertrekken we naar Porto Santo. Het zou niet veel waaien, maar als we wat Oostelijk aan zouden houden, dan zou het langzaam maar zeker wel lukken. Het weersysteem wat gebruikelijk is brengt Noorden wind, maar soms is het wel eens even anders en dan komt de wind uit het Zuiden. Het alternatief was een week wachten tot de wind weer uit het Noorden zou waaien, daar hadden we geen zin in. Dus vertrokken met weinig wind en de motor een beetje bij.
We moesten de shippinglane die loopt van de Zuid West punt van Portugal, Cabo Vicente naar de Straat van Gibraltar oversteken. Ik vond het er nog veel drukker dan de oversteek van het Kanaal. Het was echt een puzzel. En wat zijn we dan blij met de AIS, die je vertelt of je er veilig voorlangs kan of dat je beter achter de olietanker langs kunt varen. Ik vind de vergelijking van het oversteken van een zesbaansweg waar de auto's 120 km mogen rijden op een driewieler, altijd wel aangeven hoe het voelt. En dan eerst de Westgaande baan oversteken, dan even rust in de middenberm en vervolgens moet je de Oostgaande baan oversteken. Kortom je bent blij als je er doorheen bent. Het waaide nog steeds amper. En zo bleef het. We hebben totaal 160 liter diesel aan boord. 80 liter in de tank en dan nog eens 80 liter verdeeld over 4 jerrycans. Je kan dan ongeveer wel uitrekenen hoever je daar mee komt. Nee niet naar Porto Santo, nog los van het feit dat je meer dan genoeg krijgt van de motor en het lawaai.

Het moment kwam om weer eens een gribfile op te halen, dat is een wind kaart, waar windrichting en snelheid op staat. Ik doe dat via de SSB, de single side band radio, het voert een beetje ver om dat uit te leggen. Maar via de korte golf krijg je dan weer- en windkaarten binnen. Maar de SSB liet ons in de steek. Hij tijdens de reparatie in Sada los geweest en sindsdien…….
Enorm vervelend natuurlijk. Heb ik zo'n mooi apparaat van een grote groep vrienden voor mijn 60ste verjaardag gekregen, hapert hij. Tja goede raad is duur. Nu heb ik ook een satelliet telefoon. Dus laat ik die dan maar eens gebruiken. Heb Cees van Nes een sms gestuurd met onze positie en gevraagd naar een windverwachting.  Het was donderdag, zijn antwoord kwam na een paar uur, wind komt pas uit het Noorden vanaf dinsdag of woensdag en vanaf zaterdag krijgen jullie Zuiden wind 20/25 knopen. Na enig overleg en geloer op de kaarten besloten om het roer om te gooien en naar Marokko te varen. Dat was ook altijd nog zo'n 175 mijl, maar als het niet zou gaan waaien, zouden we dat met de diesel kunnen halen. Zo gezegd, zo gedaan.

Op naar Casablanca, volgens de Pilot, het handboek voor kustplaatsen en hun aanloop, zou rond 2006 de jachthaven met 300 plaatsen zo ongeveer wel klaar moeten zijn. Ik dacht dan zal het in 2015 zeker klaar zijn. Zaterdagochtend vroeg lopen we Casablanca binnen. Een grote haven met veel vrachtschepen, een groot passagiersterminal en in de hoek waar de jachthaven op de kaart stond was het een grote verzameling van vissersbootjes. Het stonk er naar vis uiteraard, naar vieze chemische luchten en het water was ontzettend vies. Er dreven allerlei ondefinieerbare dingen in. Bah. Omgekeerd en opeens zagen we een begin van een jachthaven in aanbouw, er lagen wat steigers, maar er lag geen schip. Wij er toch maar heen. Vastgemaakt, we dachten eerst maar eens een paar uur slapen, dan zien we wel verder. We waren wel gaar, want inmiddels had de stuurautomaat het begeven, dus we moesten met het handje sturen en omdat het niet waaide deed de windvaan stuurinrichting het ook niet.

We lagen 5 minuten vast of er komt ten bootje langszij politie of we ons wilden melden op marifoon kanaal 12. Dat deed ik en de mededeling was "u mag de haven niet in, wilt u onmiddellijk de haven verlaten". U moet 12 mijl naar het Noorden varen daar is een jachthaven in Mohammedia. Ik vroeg nog voorzichtig of we niet……..., nee geen sprake van u verlaat nu de haven. Daar gingen we, de ochtend mist in naar het Noorden. 2 Uur later legden we aan in een kleine jachthaven met 2 steigers waar voornamelijk grote snelle motorboten liggen met een flybridge en heel veel hengels. Er liggen zo'n 12 jachten. Deels van lokalen, deels bezoekers zoals wij. Verder liggen er voor anker heel veel kleine houten vissersbootjes.

Binnen 10 minuten stond er een politieman naast ons met de mededeling dat we niet van boord mochten en moesten wachten op de beambte die ons zou inklaren. Wanneer hij zou komen? vandaag. Eerst maar even slapen, we merken dan wel als die man aan dek klopt. Dat gebeurde pas 's middags om 16.00 uur.  (Morgen verder.)