Azoren naar Isles of Scilly/
Falmouth
Los van de voorbereidingen van onze laatste Atlantische oversteek wil ik Paul ook nog wat van Sao Miguel laten zien. We huren een auto en toeren nog wat rond en maken een prachtige wandeling.
Ook maken we nog een religieuze feestdag mee met een fantastische optocht, een soort carnavalsoptocht en natuurlijk de finale van de EK voetbal. We zijn uiteraard voor Portugal en kopen een Portugees petje en reserveren een tafeltje in een restaurant met een grote televisie. Bovendien heb ik en een groene lange broek en uiteraard een rode polo, dus voor wie ben ik eigenlijk, dat leidt geen twijfel. Grappig genoeg zijn wij bijna de enigen in het restaurant die zich zo hebben "uitgedost".In het stadion zien we wel supporters met de strijdkleuren van Portugal dan wel Frankrijk, maar hier in Ponta Delgado niet echt. "Wij" winnen dus grote vreugde uiteraard hier. Het lijkt wel of iedereen in zijn auto is gaan zitten en luid toeterend rondrijdt van hier naar nergens.
Op dinsdag 12 juli vertrek
ik met Piet Heijn van Mechelen en Paul Malschaert naar Engeland. Het weer of
liever de windverwachtingen houden niet over de
komende week en ook op nog langere termijn is er niet veel wind te
verwachten. Hoge lucht druk ligt “in de weg”. En om nog een week of wellicht
langer te wachten op meer wind, is geen haalbare kaart. We gooien de dieseltank
vol (80 liter) en vullen de 5 jerrycans (20 liter per jerrycan) die in het
gangboord staan vastgebonden, daar moeten we het mee doen. Het is gebruikelijk
dat je eerst weg van het eiland moet motoren, dat gebeurt ons dus ook. Later in
de nacht zetten we het “melkmeisje” weer op. Giek over het ene boord en de fok
op de boom over het andere boord, dit was de zeilstand van de Kaap Verden naar
Suriname en dat hoort ook als je op die hoogte naar het Westen vaart. Het is
een beetje zeilen als ook af en toe de motor bij. Om vooral diesel te sparen
varen we maar op 1200 toeren, geeft wel enige voortgang. Als de motor draait
zet ik meestal ook de watermaker
aan. Ik probeer watertanks (2 stuks, samen 300 liter) zo
vol mogelijk te houden. We sukkelen de
nacht door er staat 3 tot 5 knoopjes wind. Woensdag en donderdag blijft het
sukkelen met de wind, de zeewater temperatuur stijgt van 19 naar 23 graden. Je
krijgt bijna zin om te zwemmen. We motoren wat, we zetten het “melkmeisje”, we
zetten zo waar de gennaker en we lezen
vooral veel en zitten lekker in de zon.
En we vorderen maar langzaam, 3 etmalen van 87, 86 en 95 mijl. Het enige
nieuws van deze dagen is dat we 2 walvissen zien, vrij dichtbij. We horen ze
spuiten. Verder wordt er nog wat gevist, zonder succes!!
Zaterdag 16 juli, het
regent, het is grijs, we moeten zelfs een lange broek aan. Het zeewater is weer
afgekoeld tot 19 graden en we zien een vrachtschip.
Met enige regelmaat heb ik
contact met Saskia via de SSB, Single Side Band radio, de kortegolf. We mailen
dan. Dan blijf ik nog een beetje op de hoogte van haar wel en wee en soms hoor
ik van haar wat er in de wereld gebeurt. Ik houd haar op de hoogte van onze
voortgang en positie en andere bijzonderheden, die zij dan weer deelt met de
echtgenoten van mijn bemanning. Zo horen we van een staatsgreep in Turkije,
van een autobom in Nice en we horen dat
Bouke 2e staat in de Tour. Dat is tenminste goed nieuws. De rest is
allemaal narigheid, als ik het zo mag noemen. Het nieuws staat zo ver van mij
af en als ik ergens aan wal een krant kan downloaden merk ik dat ik al dat
soort nieuws oversla. Ik heb er geen zin in. Is dit nu het gevolg van zo lang
weg zijn? Steek ik mijn kop in het zand of liever de zee. Ik weet het eigenlijk niet precies, maar rustig is
het wel.
Zondag 17 juli, we legen 2
jerrycans diesel in de tank, want helaas moet de tor toch wel vaak aan. ‘s
Middags zie ik een torentje water opspuiten, walvissen. We wijzigen koers
richting de walvissen. We varen zachtjes naar ze toe en kunnen ze prachtig
zien. Ze hebben ons niet in de gaten lijkt het, want ze zwemmen rustig verder
en spuiten regelmatig overtollig water de lucht in. We maken foto’s en
filmpjes, altijd sensatie als je ze van zo dichtbij kunt zien.
Het is erg rustig weer en
zonnig. Paul heeft weer heerlijk gekookt, dat verdient eten aan tafel.
We eten altijd buiten, maar vanavond is het weer zo stil, dat we de tafel buiten installeren. Is leuk en doet recht aan het lekkere eten. We drinken er ook een glaasje wijn bij. We zijn zeer matig met drank, het is of een biertje bij de borrel of een fles wijn met z’n drieën bij het eten. En als we democratisch kiezen voor wijn is het een beker limonade of water met citroensap bij de borrel! Je weet maar nooit of het ’s nachts windkracht 8 wordt of zo iets dergelijks. Ons slaapritme is tenslotte ook niet zoals thuis, dus we moeten zien dat we fris en uitgerust blijven. Ons wachtsysteem is 3 uur op, 6 uur af. Dat is prima te doen. In die 6 uur die je “af” bent moet er gekookt, gegeten, genavigeerd, brood gebakken en meer van dat soort dingen gebeuren, dus je moet een beetje opletten dat je aan je slaap komt. Het is even wennen, maar het werkt uitstekend. Zo was Paul de eerste avond zeer verbaasd dat Piet Heijn na het eten en de afwas om 20.00 uur te kooi ging. “Nu al te kooi”? Ja want hij was om 23.00 uur al weer aan de beurt tot 02.00 uur en dan is het te lang zonder slaap.
We eten altijd buiten, maar vanavond is het weer zo stil, dat we de tafel buiten installeren. Is leuk en doet recht aan het lekkere eten. We drinken er ook een glaasje wijn bij. We zijn zeer matig met drank, het is of een biertje bij de borrel of een fles wijn met z’n drieën bij het eten. En als we democratisch kiezen voor wijn is het een beker limonade of water met citroensap bij de borrel! Je weet maar nooit of het ’s nachts windkracht 8 wordt of zo iets dergelijks. Ons slaapritme is tenslotte ook niet zoals thuis, dus we moeten zien dat we fris en uitgerust blijven. Ons wachtsysteem is 3 uur op, 6 uur af. Dat is prima te doen. In die 6 uur die je “af” bent moet er gekookt, gegeten, genavigeerd, brood gebakken en meer van dat soort dingen gebeuren, dus je moet een beetje opletten dat je aan je slaap komt. Het is even wennen, maar het werkt uitstekend. Zo was Paul de eerste avond zeer verbaasd dat Piet Heijn na het eten en de afwas om 20.00 uur te kooi ging. “Nu al te kooi”? Ja want hij was om 23.00 uur al weer aan de beurt tot 02.00 uur en dan is het te lang zonder slaap.
Maandag 18 juli, na een
grijze en vochtige nacht, begint de zon te schijnen.
We hijsen de gennaker, die na twee uur weer naar beneden moet, het wordt weer melkmeisje, dat weer weg moet na 1,5 uur geen wind, tor weer aan. We krijgen er soms een punthoofd van. Ik vergeet helemaal te vermelden, dat we alweer dagen “Portugese oorlogsschepen” zien. Het is een soort kwal, die er in de verte uit ziet als een zeilende opgeblazen plastic zak. Op de oversteek van St Maarten naar de Azoren zagen we er iedere dag tientallen, nu zien we er niet zo veel, maar ik ben toch verrast dat we ze nog zien. Ze zien er mooi uit, maar zijn behoorlijk giftig. Ze hebben lange tentakels, die je niet moet aanraken, geeft uren veel pijn.
We hijsen de gennaker, die na twee uur weer naar beneden moet, het wordt weer melkmeisje, dat weer weg moet na 1,5 uur geen wind, tor weer aan. We krijgen er soms een punthoofd van. Ik vergeet helemaal te vermelden, dat we alweer dagen “Portugese oorlogsschepen” zien. Het is een soort kwal, die er in de verte uit ziet als een zeilende opgeblazen plastic zak. Op de oversteek van St Maarten naar de Azoren zagen we er iedere dag tientallen, nu zien we er niet zo veel, maar ik ben toch verrast dat we ze nog zien. Ze zien er mooi uit, maar zijn behoorlijk giftig. Ze hebben lange tentakels, die je niet moet aanraken, geeft uren veel pijn.
Inmiddels is
ons daggemiddelde gestegen tot net boven de 100 mijl per etmaal. We maken er al
de hele reis een competitie van om te raden hoeveel we hebben afgelegd per 24
uur.
Dinsdag 19 juli, we zijn een
week onderweg en hebben maar 708 mijl
afgelegd, dus 100 mijl per etmaal. Niets aan te doen. We zeilen vrolijk verder,
in een “rommelige” zee en dito wind. Het waait het ene moment 4 knopen en 3
minuten later 14 knopen. ’s Nachts liggen we weer vreselijk te klapperen, dus
de tor maar weer aan. In de loop van de
dag gaat het ineens waaien en moeten we zowaar een rif steken, wat is dat ook
al weer? We varen zelfs 122 mijl in het etmaal. En ’s middags komt ook het
tweede rif te voorschijn. Het moet niet gekker worden!
Op donderdag komen we zowaar
weer een schip tegen, het tweede pas. Zoals gezegd heb ik via de SSB contact
met het thuisfront, dat dat ook erg belangrijk kan zijn blijkt als Sas mailt
dat Paul zijn vrouw moet bellen, zijn Vader van 92 is opgenomen in het
ziekenhuis. Dus via de satelliet telefoon heeft Paul contact met thuis. Het is een
wat lastige situatie, sneller kunnen we niet. En Paul kan niet van boord.
Op zaterdag naderen we de Isles of Scilly en we willen daar graag even ankeren
op St Mary’s om een biertje in de Mermaid te drinken. We ankeren in Porth
Cressa en Paul kan meteen even met huis bellen. De berichten zijn niet zo goed,
dus we besluiten om even te eten aan boord en het ankeren weer te
lichten en toch snel naar Falmouth te varen. Aldus geschiedde. We hebben een
drukke nacht met kruisende vrachtschepen voorlangs en achterlangs. Het is
duidelijk we naderen Europa.
Ik heb de gele vlag (Q) op advies van Peter Moree vast klaar gelegd om in te klaren als we in Falmouth aankomen, net als vroeger voor dat ze in de EU zaten, rare jongens die Engelsen, vrij naar Asterix.
Ik heb de gele vlag (Q) op advies van Peter Moree vast klaar gelegd om in te klaren als we in Falmouth aankomen, net als vroeger voor dat ze in de EU zaten, rare jongens die Engelsen, vrij naar Asterix.
Ondertussen heb ik via de SSB
en Saskia contact met Frans en Marieke Eelkman Rooda, inderdaad we hebben hen
vorig jaar ook uitgebreid in Spanje gezien. Zij zijn nu ook in Cornwall en
zullen een dezer dagen in Falmouth aankomen. En wat blijkt we varen in de
vroege ochtend van zondag 24 juli Falmouth binnen en wie staan er klaar om een
lijntje aan te pakken? Inderdaad Frans en Marieke. Erg leuk!
We leggen aan en gaan op
zoek naar de douche, wat is dat toch heerlijk na 12 dagen om te douchen en je
haar te wassen, alles is toch wel zout. Paul
heeft ondertussen uitgezocht hoe hij zo snel mogelijk naar NL terug kan
komen. Hij blijkt na de douche ongeveer een uur later de trein te moeten pakken
naar Exeter en kan dan om 1830 uur direct naar Amsterdam vliegen. Het was een
abrupt afscheid. ’s Avonds gaan Piet Heijn en ik uit eten met Frans en Marieke,
na een glas met bubbles aan boord van de Calypso op de veilige aankomst in
Europa. Piet Heijn vertrekt dinsdag
We hebben 1287 mijl gevaren met een gemiddelde
van 4,5 mijl per uur. Zeer matig.
Woensdag eind van de middag
komt Saskia aan. Gebracht door vriend Peter Schaling, erg dierbaar en fijn ook
voor mij, want in een auto kan je meer meenemen dan in de trein. Er zat een
barst in de wc bril, dus een nieuwe bril zou fijn zijn. Dat kan als je met een
auto komt. Plus natuurlijk de gebruikelijke heerlijkheden die Sas iedere keer
meenam. Je hebt het op facebook kunnen zien.
Sas schreef op FB dat ze
blij was en dankbaar. Dankbaar dat ze niet meer alleen naar huis hoeft en mij
“weer ergens achter liet”. Blij dat we samen naar huis varen via Oostende, waar
we garnalenkroketten gaan eten.
Ik ben blij en ook een
beetje weemoedig, omdat het einde in zicht is. Ik heb een geweldig jaar achter
de rug. Mooi en veel gezeild, veel beleefd, leuke mensen ontmoet, spannende
landen (beetje)verkent, wat tegenslag gehad, maar ook dat hoort erbij. Ik
ben blij met alle mensen die met me mee hebben gevaren, ook dat was een mooie
ervaring. Thuiskomen is leuk, omdat ik al o.a. mijn dierbaren weer zal zien. Kortom
het (zeil)leven is mooi.
Inmiddels liggen we in Fowey
in de buurt van Plymouth, het giet van de regen, het giert van de wind. We
liggen aan een mooringbuoy te zwieren en te zwaaien en te schudden dat het een lieve lust is. Ik
heb de verwarming aangezet.
We zijn nu echt onderweg
naar huis. We willen graag in een weekend aankomen, kunnen we gezellig een
biertje drinken en oh heerlijk, een bitterbal eten met familie, vrienden en
bemanning. Het weekend dat we graag thuis wilden komen bleek in Muiden de
Flevorace te zijn. Geen weekend om aan te komen. Dus het wordt een
weekend eerder, zaterdag 13 augustus.
Wordt nog vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten